De hele week stromen de appjes binnen… “Ik ben over!”“Ik had een 6 voor wiskunde!”“Het is gelukt!”“Raad eens wat ik had voor … ?” Ik ben blij, vier mee en ben minstens net zo trots op hen als zij. Ik leef en hoop mee, met hen die nog even geduld moeten hebben tot de laatste resultaten binnen zijn. Ze hebben zo hard gewerkt allemaal! Sommigen moesten “alleen op niveau presteren, dan blijft alles voldoende”. Voor Lees meer…
Ik word opgewacht. Daar in school, zijn school, heb ik gewerkt met twee leerlingen van mij. Vrienden van hem. In het kamertje waar ik hem morgen ook zie. Terwijl ik mijn tas inpak verschijnt zijn hoofd voor het smalle raampje. Grote grijns, pretogen. Ik roep zijn naam als begroeting. Ik hang mijn tas over mijn schouder en jongleer onbedoeld met fietssleutels en handschoenen. Ik kijk hem aan.“Hoe is het?” Een schouderophaal en een knor die Lees meer…
Met een aura van spanning komt hij de school binnen lopen. Lange knul met sprankelende blije ogen en een grote lach op zijn gezicht, normaal gesproken dan. Vandaag lijkt hij gekrompen onder de druk op zijn schouders. Ik leg mijn hand als groet zachtjes op zijn schouder. “Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest!”, verzucht hij. We kennen elkaar nog niet zo lang, hij en ik. “Op de basisschool ging alles vanzelf, maar nu lukt Lees meer…
Ik zie het al aan zijn loopje als hij naar binnen stapt. Hij heeft iets te vertellen… Hij oogt ontspannen, opgewekt. Ik zie aan zijn ogen dat een lach dichtbij is. Zo anders dan eerder. Eerder, toen hij worstelde met zijn faalangst, met niet weten hoe hij moest leren, worstelde met goedbedoelde oplossingen die te weinig structuur hadden. Toen zijn hele zijn blokkeerde bij niet weten en hij binnen een seconde transformeerde in een knorrenpot, Lees meer…
Ik zit in het lokaal. Om mij heen wordt druk geschreven, verder is het stil. Voor mij het bureau van meneer W., de aardrijkskundedocent. Het staat op een podium. De manier hoe hij met bureau op dat voetstuk plaatsgenomen heeft, doet mij nóg kleiner voelen. Ik doe mijn best er iets van te maken. Een luikje in mijn brein te openen waarin ik de antwoorden kan vinden. Het is niet dat ik Middelburg naast Groningen Lees meer…
De zon schijnt. De lucht is blauw. Ik word geroepen. Fietsweer! Verlangend denk ik aan mijn fiets in de schuur. Aan uren benen laten malen. Aan een leeg hoofd. Verlangend denk ik aan wat was. Ik loop naar boven en doe de kastdeur open. Op ooghoogte word ik aangekeken door een stapel kleding. Als ik er mijn vingers langs laat gaan, springt het kaartje tevoorschijn. Een nieuwe fietsbroek. Een nieuw fietsshirt. Met de kaartjes er Lees meer…
Het is aan ons.Het is aan ons allemaal.Wees niet die eigenwijze persoon die denkt dat het wel mee valt. Het valt niet mee. Toekomstscenario’s geschetst voor de zorg zijn veel dichterbij dan menigeen denkt. Ik mag mij gelukkig prijzen dat er voor mij nog acute zorg beschikbaar was gisteren. Dat de grote ontsteking in mijn longen nog aangepakt kan worden, waardoor verdere effecten op de lange termijn hopelijk tegengegaan of beperkt kunnen worden. Toch betaal Lees meer…