Ik zie het al aan zijn loopje als hij naar binnen stapt. Hij heeft iets te vertellen… Hij oogt ontspannen, opgewekt. Ik zie aan zijn ogen dat een lach dichtbij is. Zo anders dan eerder. Eerder, toen hij worstelde met zijn faalangst, met niet weten hoe hij moest leren, worstelde met goedbedoelde oplossingen die te weinig structuur hadden. Toen zijn hele zijn blokkeerde bij niet weten en hij binnen een seconde transformeerde in een knorrenpot, Lees meer…
Ik zit in het lokaal. Om mij heen wordt druk geschreven, verder is het stil. Voor mij het bureau van meneer W., de aardrijkskundedocent. Het staat op een podium. De manier hoe hij met bureau op dat voetstuk plaatsgenomen heeft, doet mij nóg kleiner voelen. Ik doe mijn best er iets van te maken. Een luikje in mijn brein te openen waarin ik de antwoorden kan vinden. Het is niet dat ik Middelburg naast Groningen Lees meer…
De zon schijnt. De lucht is blauw. Ik word geroepen. Fietsweer! Verlangend denk ik aan mijn fiets in de schuur. Aan uren benen laten malen. Aan een leeg hoofd. Verlangend denk ik aan wat was. Ik loop naar boven en doe de kastdeur open. Op ooghoogte word ik aangekeken door een stapel kleding. Als ik er mijn vingers langs laat gaan, springt het kaartje tevoorschijn. Een nieuwe fietsbroek. Een nieuw fietsshirt. Met de kaartjes er Lees meer…
Het is aan ons.Het is aan ons allemaal.Wees niet die eigenwijze persoon die denkt dat het wel mee valt. Het valt niet mee. Toekomstscenario’s geschetst voor de zorg zijn veel dichterbij dan menigeen denkt. Ik mag mij gelukkig prijzen dat er voor mij nog acute zorg beschikbaar was gisteren. Dat de grote ontsteking in mijn longen nog aangepakt kan worden, waardoor verdere effecten op de lange termijn hopelijk tegengegaan of beperkt kunnen worden. Toch betaal Lees meer…